งานหลักของกองทัพไม่ใช่การรับมือคนเสื้อแดง

สถานการณ์ความแตกแยกทางความคิดการเมืองวันนี้ที่รุนแรงเสียจนหลายคนหวาดผวาว่าถ้าหากปราศจากกองทัพแล้ว ใครก็คุมไม่อยู่นั้น เป็นความคิดที่ผิดพลาดและจะทำให้ประเทศต้องถอยกลับไปสู่ยุคที่ต้องพึ่งทหารเหมือนเมื่อ 30 ปีก่อน การมัวแต่ใช้ทรัพยากรของกองทัพไปในการสกัดกั้นการเติบโตของคนเสื้อแดงนั้นรังแต่จะกีดขวางการปฏิบัติหน้าที่หลักของทหารในทิศทางอื่นที่กำลังเจอวิกฤตของจริง และกองทัพนั้นก็กำลังสูญเสียความสนับสนุนของคนอีกครึ่งแผ่นดินในยามที่กองทัพกำลังต้องการแรงสนับสนุนนี้อย่างมากด้วย


จินตนาการของผู้มีอำนาจที่ยังผูกโยงความเคลื่อนไหวของคนเสื้อแดงเข้ากับอดีตนายกทักษิณ ชินวัตรบ้าง ลัทธิคอมมิวนิสต์ล้มทุน ล้มปืน ล้มเจ้าบ้าง ทำให้มองคนเสื้อแดงเป็นฝ่ายตรงข้าม เห็นแก่เงินค่าจ้าง ไร้ปัญญาหลอกจูงได้ง่าย ดังนั้นจึงใช้พลังอำนาจทุกทางเปลี่ยนใจคนเสื้อแดงให้ได้ โดยไม่สนใจว่าจะถูกโวยเรื่องสองมาตรฐานหรืออย่างอื่นอย่างใด กองทัพในฐานะม้าที่ต้องทำตามคำสั่งจ๊อกกี้ก็พลอยถูกดึงลงมาเล่นเกมนี้ด้วย แม้ว่าเคยพยายามถอยจนไม่รู้จะถอยยังไงแล้ว


ในเมื่อยุทธศาสตร์เป็นเช่นนี้ ยุทธการเลยล้อตาม ไม่เช่นนั้นคงไม่เห็นการนำอาวุธหนักออกมาไล่จับเสื้อแดงตอนตี 4 ซึ่งเป็นเวลาที่ฝ่ายตรงข้ามอ่อนแรงที่สุด ผลก็คือ ใครจะสู้คนมีปืนได้ คนเสื้อแดงสลายไป แต่ก็แค่ชั่วคราว พวกเขาเกลียดชังรัฐมากขึ้นและพลอยเกลียดชังกองทัพไปด้วย การส่งคนลงไปปฏิบัติการจิตวิทยานั้นไม่ได้ผล เพราะยุคนี้เป็นยุคที่แบ่งข้างความคิดกันชัดเจนไปแล้ว กระบวนทัศน์ (Paradigm) ของใครเป็นแบบไหนก็จะไม่มีวันเปลี่ยนไปได้ ข้อเท็จจริงล้วนสามารถตีความตามใจตนเองได้หมด


แต่ถ้าคิดว่าลักษณาการแบบนี้ของคนเสื้อแดงจะเป็นอันตรายต่อประเทศชาติเหมือนเช่นระบอบคอมมิวนิสต์ในอดีต ก็ควรจะเลิกกังวลได้ ประเทศเราผ่านยุคแบบนั้นมาแล้วและจะไม่มีวันกลับไปต่อสู้ด้วยปืนกันอีก ต่างจากชาติอื่นที่ไม่ผ่านกระบวนการนี้มาก่อน (กรณีภาคใต้ถือเป็นเรื่องยกเว้น เพราะมีเรื่องอุดมการณ์จากภายนอกประเทศเข้ามาเกี่ยวข้อง แม้ว่ายังมิได้มีผู้ก่อการร้ายจากภายนอกประเทศมาร่วมแจมก็ตาม) คนเสื้อแดงที่คับแค้นจะสู้ด้วยวิธีการที่เขาสู้ได้ และรัฐสามารถใช้เครื่องมือที่เบากว่าทหารในการจัดการ เช่น ปิดถนนก็ใช้ตำรวจ ไม่จ่ายภาษีก็ใช้สรรพากร ก่นด่าก็ใช้ศาล ต่อให้ถึงขั้นจลาจล ก็ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ที่กองทัพจะต้องยกกำลังออกมาอีก


วันนี้งานหลักของกองทัพที่ต้องเผชิญภัยคุกคามรอบประเทศนั้นมีมากมายมหาศาลกว่าที่เคยเป็นมาในรอบยี่สิบปี จริงอยู่ที่เราคงไม่ต้องเผชิญสงครามใหญ่ที่จักกะแล่นจะเสียดินแดนเหมือนเมื่อยุคทำสงครามมืดกับเพื่อนบ้านอีกแล้ว แต่การที่ชายแดนวันนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความไม่เป็นมิตรและภัยคุกคามรูปแบบใหม่ (Non-Conventional Threat) ครอบคลุมสังคมไทย เรายังจะมีที่ทางให้ทหารไปเกี่ยวข้องรบรากับคนดี ๆ ในประเทศนี้กันอีกหรือ


พม่ากำลังจะผนึกประเทศด้วยระบบการเมืองใหม่ที่ถึงจะไม่เป็นประชาธิปไตย แต่ก็น่าจะทำให้พวกเขาใกล้กับคำว่าเอกภาพมากที่สุดนับตั้งแต่ร่างสนธิสัญญาปางโหลงกันขึ้นมา งานนี้พวกเขาจึงเร่งปราบปรามหนักขึ้นต่อกลุ่มต่อต้านที่อ่อนแรงลงทุกที ผลกระทบด้านการปะทะบริเวณพรมแดนจะบังเกิดแก่เราด้วย กองทัพจะต้องใช้ทั้งการทูตฝ่ายทหารและหน่วยกำลังทางยุทธวิธีเข้าแก้ไขปัญหานี้


ที่เป็นภัยคุกคามน่าวิตกคือด้านกัมพูชา เพราะเขมรทั้งชาติกำลังอยู่ในภาวะได้ใจ กลายเป็นพลังมหาศาลหนุนหลังให้พลพรรคฮุนเซ็น กร่างกร้าวอย่างน่ากลัว กัมพูชาไม่เพียงแค่ต้องการพื้นที่ทับซ้อนด้านเขาพระวิหารเท่านั้น พื้นที่ชายแดนรอบบ้านทั้งทางบกและทางน้ำ พวกเขาก็รุกจะเอาด้วย เพราะเชื่อมั่นว่าวันนี้เป็นวันของเขาแล้ว ยิ่งรัฐบาลอ่อนแอ กองทัพยิ่งต้องเข้มแข็ง ยิ่งปัญหารุนแรงยืดเยื้อ ยิ่งต้องระดมสรรพกำลังลงไปจัดการ


ปัญหาภาคใต้นับวันจะแย่ลงทุกที เพราะรัฐยังซื้อใจชาวบ้านไม่ได้ แม้ว่าการแก้ไขปัญหาจะเดินมาถูกทางคือใช้ทั้งลูกอ่อนลูกหนัก ใช้การพัฒนาขนานกันไป แต่ตราบใดที่ยังให้สิทธิบางอย่างอย่างเต็มที่ไม่ได้ ปัญหาก็ไม่มีวันจบ ประเด็นนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่กองทัพน่าจะจมอยู่กับมันไปอีกหลายปี


ปัญหาภัยคุกคามรูปแบบใหม่อีก ๆ ที่กลับมารุนแรงขึ้นตามสภาพของสถานการณ์ประเทศที่ย่ำแย่ เมื่อพลังอำนาจการเมืองแย่ พลังอำนาจทุกด้านก็จะแย่ไปด้วยรวมทั้งด้านสังคม ยาเสพติดเฟื่องฟู ผู้อพยพมากเป็นสายน้ำ การลักลอบค้าของเถื่อน คนเถื่อน อาวุธเถื่อนจะเพียบ เรื่องพวกนี้ต้องอาศัยทหารเข้าแก้ไขมากบ้างน้อยบ้าง แต่ต้องกินทรัพยากรกองทัพไปมิใช่น้อย


เมื่อเป็นเช่นนี้กองทัพยิ่งต้องการความร่วมมือจากประชาชนทุกคนในชาติ ไม่ใช่แค่จากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่สะใจต่อการได้เห็นทหารเล่นงานฝ่ายตรงข้ามกับตน กองทัพต้องการประชาชนเป็นเบาะแสข่าวกรอง เป็นหูเป็นตาแจ้งเตือน หนุนหลังการจัดหาอาวุธและปฏิบัติการต่าง ๆ ช่วยเหลือกองทัพอย่างเต็มใจ สิ่งเหล่านี้จะเกิดขึ้นไม่ได้ถ้าคนครึ่งค่อนประเทศมองทหารวันนี้เหมือนกับปี 2535 กองทัพจึงควรกลับสู่ความสนใจในหน้าที่ของตน เรื่องของการเมืองก็แก้ด้วยคนการเมือง ประเทศคงไม่เลวร้ายจนสูญเสียเสื่อมทรามไปทุกสิ่งหรอกน่า เผลอ ๆ อาจจะสมานฉันท์จับมือกันได้จริง เพราะนักการเมืองเขาขึ้นชื่อว่าพลิกพลิ้วได้เก่งกว่าทหารอยู่แล้ว


กรุงเทพธุรกิจ 7 พฤษภาคม 2552