สงสาร พญ.เบญจวรรณ

ขึ้นต้นหัวเรื่องอย่างนี้ อย่าพึ่งคิดว่าผมก็ร่วมเฮไปกับเขาด้วย ที่จะด่าหมอที่ผิดจรรยาบรรณรักษาคนไข้คนนี้ เพราะผมขอแสดงความเห็นในเชิงเห็นใจต่างหาก

สังคมไทยเป็นสังคมที่ไม่สงสารกันแล้วหรือ ตั้งแต่เมื่อไหร่

หรือว่าตั้งแต่มีคนกลุ่มหนึ่ง อ้างว่าตัวดีเลิศประเสิรฐศรีออกมาประท้วงขับไล่ไม่เผาผีคน ๆ หนึ่ง โดยแสดงอาการเคียดแค้นออกสาธารณะชนิดที่ว่าไม่กลัวโดนด่ากลับ

ไม่นานนับจากนั้น จนถึงวันนี้ก็แค่ 3-4 ปี เราได้เห็นอาการ"เคียดแค้นฝั่งตรงข้าม" กระจายไปอย่างดับไม่ได้

เอาเถอะครับ ผมพอเข้าใจ เพราะคนบางคนเขาก็สมควรเกลียดเหมือนกัน กลุ่มบางกลุ่มสมควรถูกประท้วงเหมือนกัน

แต่กับหมออายุ 25 คนหนึ่ง เสื้อแดงจะไม่สงสารเธอเลยหรือครับ

จริงล่ะ การกระทำของ พญ.เบญจวรรณ นั้นผิดจรรยาบรรณแพทย์ชัดเจน และอีกข้อหนึ่งก็คือ ถ้าเธอเป็นแม่ค้าไม่ขายของให้ลูกค้าเสื้อแดง นั่นพอรับได้ว่าเธอมีสิทธิ แต่เธอนี่เป็นลูกจ้างของโรงพยาบาลที่ต้องให้บริการลูกค้าทุกคน เธอต้องให้บริการคน ๆ นี้

การกระทำของเธอสมควรได้รับการประณาม แต่ก็ควรพอประมาณ ให้โอกาสเธอบ้างเถอะครับ

จริงอยู่ที่เธอยังไม่สำนึก อาการที่ถูกหล่อหลอมมอมประสาทแบบนี้ไม่ใช่หายได้ง่าย ๆ แต่ครั้นจะตัดอนาคตเธออย่างเช่น เสนอยึดใบประกอบโรคศิล์ป หรือไล่ด่าเธอไม่หยุดในทุกที่นั้น ออกจะแรงเกินไปสักหน่อย


การไม่เอาเรื่องเอาราวกับเธอ อาจไม่มีผลต่อพฤติกรรมและความคิดในอนาคตของเธอ แต่น่าจะมีผลต่อชาวเสื้อแดงทั้งมวลว่า กลุ่มคนเสื้อแดงนั้นเป็นผู้ให้อภัย มีเมตตาจิตในเบื้องต้นอยู่เสมอ คุณค่าเช่นนี้ ศัตรูไม่นับถือไม่เป็นไร พวกคนเสื้อแดงมีนับถือในตัวเองอยู่แล้ว และจะยิ่งเพิ่มความนับถือในตัวเอง หากให้อภัย มีเมตตาจิต ต่อหมอเบญจวรรณ



ผมยังเชื่ออยู่ ว่าแม้ในช่วงแรก ความเกลียดจะระดมมวลชนที่คลั่งแค้นออกมา แต่ความรักเท่านั้นที่ระดมมวลชนก้อนใหญ่กว่าออกมามีชัยในที่สุด